En zijn we de eerste week al weer door in een geweldig land dat steeds meer geheimen prijs geeft nu we er verder door heen trekken. Vandaag hebben we dan ook weer een goede 400 km afgelegd en vanmiddag hebben we één van de zeven wereldwonderen mogen aanschouwen. Een memorabele dag in vele opzichten,

Zo bereikt mij ook net het nieuws hier dat er voor de kust van Jakarta een flinke aardbeving heeft plaats gevonden. Gelukkig zit ik al ver uit de buurt van Jakarta en ook niet in een directe verbinding met de kust dus tot zover geen hinder hiervan. Wel is de earthquake handleiding al op de kamer gelegd voor het geval dat nodig mocht zijn. Maar we hopen het toch maar van niet. Ik krijg hierbij een beetje hetzelfde gevoel als voorgaande dagen, je loopt langs de kust en bedenkt je eigen dat een aantal jaren geleden alles verwoest was door een tsunami. Ook krijg je meteen de gedachte dat je toch niet mag hopen dit zelf mee te maken, wat zou je doen als je het zag aankomen. Ze hebben dan wel vluchtroutes en hoge torens gebouwd, uiteindelijk zal dat niet je redding zijn. Maar goed.....daar moet je niet verder over na gaan denken.

Vanochtend was het vroeg en een beetje de day after. Gister dus erg veel last gehad van buikkrampen en bij het ontbeet bleek er al weer een reislid bij gekomen. We kunnen dus constateren dat er een virus heerst of een maaltijd is niet goed geweest. In principe voelde ik me eigen vanochtend wel weer oke en heb wat witte toast op en het nog maar een beetje somber gehouden aangezien ik toch zeven uur in de bus moest zitten.

Om 6 uur moesten we dan ook al de bus in en het zou een rampenplan worden want sommigen konden al niet van het toilet komen. Toch op tijd vertrokken en ik ben lekker achterrin gaat zitten, stoel naar achteren, ipod op de oren en zo heb ik nog mooi 5 uur bij kunnen slapen. Helaas kwam na 2 uur wel weer de buikkramp omhoog en dus maar weer een pilletje. Sam onze reisleider vertelde overigens dat wij er nog niet zo erg aan toe zijn. Ieder die hier op vakantie komt ontkomt er niet aan enkele dagen dit te hebben. Vaak is het nog in ergere mate en je doet er gewoon weinig tegen. Pilletjes helpen slechts een paar uur of gewoon niet. Toch bij de tussenstop voor thee of koffie om 9 uur gaf hij me een goede tip. Je kan in de winkeltjes flesjes met een soort witte troebele vloeistof kopen genaamd : Pocari. Smaakt een beetje als bitter lemon en het schijnt ontzettend goed te helpen bij diarree, vochthuishouding e.d. Want zoals hij vertelde zijn O.R.S zakjes eigenlijk een fabeltje en werken ze amper.

De busrit was wederom hobbelig maar verliep vrij vlot doordat ik geslapen heb. Helaas duurde hij toch nog een uurtje langer en zo kwamen we om half twee bij de Borobodur aan, maar reden door om eerst te gaan lunchen in een restaurant. Wederom was hier weer een uitgebreid maal voor ons neer gezet maar heb het wederom weer simpel gehouden om nog meer ellende te voorkomen. Wel had Sam nog een hele goede tip. Ze hadden in dat restaurant een soort vruchten ter grootte van een pruim. De schil die er omheen zit is precies een slangenhuid en ze heten dan ook slangenhuidfruit of Salak. Deze vrucht moet je eten en je bent binnen no time van je darmproblemen af. Ik dus meteen geluisterd en zo'n ding gepeld en opgegeten, hij was nog heerlijk zoet ook !

Na de lunch was het dan eindelijk tijd voor het allergrootste en mooiste moment waar we met z'n allen de hele week naar uit hebben gekeken. De Borobodur, 's werelds grootste boedhistische tempel die er bestaat. Helaas 3 jaar geleden bedolven onder de as van de Bromo vulkaan maar nu weer helemaal opgepoetst tot een prachtige historische plek.

Er zijn een aantal dingen die je vooraf krijgt te horen voordat je hem gaat beklimmen. Zo wordt er uitgelegd dat het complex uit 7 lagen bestaat. De 5 eerste lagen zijn dan ook de beginfases van het leven. Iedere fase staat voor een nieuwe reincarnatie en naar mate er meer volgen, des te meer wijsheid je vergaard. Bij laag 5 en 6 bevindt je je eigen al in hogere sferen en kom je al in de grote klokken, zoals ik ze maar even noem en laag 7 is de allergrootste die bovenop in het midden staat. Dit staat symbool voor het nirwana oftewel de hemel. Rond omdat de hemel oneindig is en dicht omdat je stabiel bent en alle wijsheid in pacht hebt. Overigens ligt in de grootste klok het graf van Boedha, maar dat zal nooit iemand gaan zien omdat je er niet door kan kijken.

Ook vindt je veel beelden zonder hoofd en armen, dit gebrek wordt toegekend als schade van de vulkaanuitbarsting maar wij dachten er zo het zijne van. Zelfs in de klokken zijn hoofden van beelden af terwijl de rest wel in tact is dus dat is vrij vreemd. Ook zijn er op de afbeeldingen op de muren zowel vrouwelijke als mannelijke boedha's te vinden wat voor mij ook nieuw was. Dit heeft er mee te maken welke geloofstak binnen het boedhisme je volgt. En dan de grootste fabel die mensen inclusief mijzelf dachten te kennen, namelijk het aanraken van een boedha maakt het mogelijk een wens te doen. Niet dus !

Aangezien geen enkele boedha of klok meer volledig intact is, gaat dat principe niet meer op. Enkel als de beelden iedere steen nog hadden gehad zou het zijn op gegaan, nu wordt het gezien als het doen van een wens die door de gaten verloren gaan in de kosmos. En dan kan je denken van : waarom reparen ze het niet ? Om de simpele reden dat boedhisten er in geloven dat je iets moet laten zoals het is, als je iets gaat veranderen wat al was, schop je de tijd en gebeurtenissen door elkaar en zal het je reincarnatie beinvloeden.

Na dit allemaal te weten hebben we hem met een gids beklommen. De klim valt enorm mee met maar 300 treden, alleen zijn de treden ontzettend hoog. Eenmaal bovenop is het uitzicht wel verbluffend. Je bent omringd door bergen die in mist zijn gehuld en de Borobodur heeft iets magisch. Nu was er wel iets dat je moet doen bovenop. Als je rond de grootste klok ( ik noem het maar even klok ) een volledige cirkel loopt met de klok mee ( want in het verleden kan je niet terug stappen ) dan mag je ook een wens doen. Echter mag de wens zoals boedhisten daar geen waarde aan hechten materealistisch zijn. Ik mag mijn wens niet vertellen omdat hij anders niet uit komt maar laten we het er op houden dat het iets heeft te maken met iemand waarvan ik hoop dat ze ooit in haar leven nog eens net zoals ik het geluk mag ervaren wat je bovenop de Borobodur ervaart. Je kan denken dat het enkel steen is, toch doet het wat met je als je daarboven staat. Het is niet met een kerk of andere heilige plek te vergelijken, dit is van een andere orde, een soort trapje naar een serene, heilige plek.

De Borobodur duurt niet zo heel lang en na een goed uur ben je er dan ook wel weer af. Het volgende wat je krijgt is dat je wordt belaagt door verkopers die hun rommel aan je willen slijten. Gewoon geen aandacht aan besteden en dimik blijven roepen, het beste wat je kan doen.

Meteen vanuit daar was het de bedoeling dat we in setjes van 2 achter op de paardenwagen klommen om een rondttocht te maken.Nou zijn de karretjes niet echt stevig en de paarden zien er zwaar ondervoed uit, dus in eerste instantie vonden we het een beetje zielig. Echter als je begint te rijden verbaas je je eigen over de kracht van het beest en gaat het aardig hard. Ook ben je wederom weer een attraktie voor de mensen en je bent weer even een vip, naar iedereen zwaaien en glimlachen en je bezorgt de mensen ook een leuke dag.

Wat wij echter niet wisten is dat we met paard en wagen de jungle in gingen. Je slaat op een gegeven paden in waarop de paarden kunnen galloperen en je gaat dus met een behoorlijke vaart in dat karretje. Je ziet in de palmbomen naast je die voorbij scheren spinnen zo groot als je voet zitten en sprinkhanen en mieren zijn er ook in overvloed. Uiteindelijk stop je bij de eerste hutjes die je tevoorschijn ziet komen. Dit was de kampong. de kampong is een verzameling aan families die bij elkaar wonen.

Meteen wordt je verwelkomt door een grote groep kinderen die een beetje ADHD lijken te hebben. Ze staan graag in de belangstelling en begonnen dan ook meteen met het afbreken van een vrachtwagentje wat naast een huis stond. Een gids leidt je over de kampong en de kinderen wijken geen moment meer van je zijde. Wat wel heel leuk en meteen confronterend is, je ziet hoe het echte leven er uit ziet hier.De douche is een hok van 4 muren met een emmer water, we mochten bij iemand naar binnen die palmsuiker aan het inkoken was,nou als je dan binnen kijkt in zo'n hutje dan weet je echt niet wat je ziet.

Maar het mooie is wel dat deze mensen zo gelukkig lijken te zijn, kinderen spelen leuk met elkaar en hebben geen geruzie onder elkaar, iedereen loopt met een glimlach en ouderen lijken het hier heerlijk te hebben. Zo zitten de mensen rustig manden te vlechten of tempe in palmbladeren te wikkelen en met het grootste plezier. De meeste oude mensen die ik op de foto heb gezet waren bijna 80 of zelfs ouder en ze zijn nog gewoon kwiek en zien er jong uit. Ze weten gewoon niet beter en zijn blij met wat ze hebben. Het laatste vrouwtje was helemaal leuk, zij heeft geen tanden meer en daar moest ik om lachen. Dat vond zij op haar beurt weer zo leuk dat zij weer in een deuk lag om mijn reactie en zo kwamen ze samen in de slappe lach.

Helaas kwam er ook weer einde aan deze leuke rondleiding en was het tijd om terug te rijden met paard en wagen naar de bus. Af en toe gaan er dan nog auto's naast je rijden om even de hand uit het raam te steken of foto's van je te maken, en zo kom je weer bij de bus terug.

Van de plek waar we waren naar Yogyakarta waar het hotel ligt was het echter nog anderhalf uur rijden en zo kwamen we pas tegen zeven uur aan. Wat wel meteen opvalt is dat dit het mooiste hotel tot nu toe is. Heel luxe en sjiek, ruime kamer en megabadkamer. Wel even lekker omdat het vorige hotel iets primitiever was ingesteld. Vanavond mezelf een keer heerlijk verwend met een hamburger en patat en gelukkig begint de stoelgang beter te worden. Nu nog een goede nachtrust erover heen en ik hoop morgen weer topfit te zijn.

Dat moet ook wel want de komende dagen wordt het programma heel erg druk. Zo is het morgen om half acht weer tijd om de becaktocht te doen. Dat is in zo'n karretje zitten terwijl iemand je vooruit fietst. Heb nu al medelijden met de beste man. Vervolgens brengen we een bezoek aan de batik en zilverfabriek en tussen de middag is er weer lunch. Dan is morgenmiddag vrij besteedbaar maar we worden gedropt bij een groot winkelcentrum vol souvenierwinkels en dan is het de bedoeling via een taxi weer terug te komen met z'n allen. Morgenavond 6 uur is het weer tijd om op pad te gaan want dan hebben we een diner met Wajangpoppen openluchtvoorstelling.

De dag er na wordt het al om kwart over zeven de trein in om 4 uur te rijden. Daarna nog 4 uur busreis om vervolgens 'smiddags een plantage te bezoeken. En die nacht wordt het om 1 uur vertrekken om de Bromo vulkaan te beklimmen met vervolgens de rest van de dag ook nog een vol programma. Kortom, er komt nog meer dan genoeg aan ! Weet niet of ik na morgen veel in de gelegenheid ben om te schrijven en posten, maar je leest het vanzelf wel weer !