En hier is dan al weer de samenvatting van dag 5 ! Vandaag

zijn we met een prachtige treinreis door de sawa's richting

Pandur vertrokken. Vervolgens zijn we met de bus naar de Green

Canyon gereden en als eindbestemming werd het vandaag

Pandaran, de plek die in 2005 door de tsunami is weggevaagd.

Maar het begon vanochtend allemaal met de verjaardag van

Peggy. Zij is vandaag jarig en we hebben natuurlijk even

gezongen en gefeliciteerd. We moesten om half acht weg en

werden per taxi vervoerd naar het station. Vervolgens het

perron op en de trein in. We reisden eersteklas en dat is

voor Nederlandse begrippen niet hetzelfde. Loszittende

stoelen en een oud interieur kenmerken de trein, maar al

met al was het prima te doen en viel er niks te klagen.

Als de trein eenmaal rijdt en je bent een stukje op weg, dan

begint het uitzicht aanzienlijk te veranderen. Je kan zien dat

je uit de stad vertrekten het platteland op gaat. Kilometers

rijstvelden strekken zich voor je uit en het is adembenemend

mooi om te zien. Mensen en koeien werken op de velden

en de bergen liggen in de mist achter de velden. Ook zie je

een hoop sawa terrassen die tegen de berghellingen op

gebouwd zijn. Je zit in principe op 700 meter boven zee niveau

en dus volop in de bergen. Dit betekent dat je op een

gegeven valleien door kijkt vol dorpjes en bossen. Je blijft

gefascineerd kijken.

Je krijgt ook thee of koffie en reisleider Sam had een heerlijke

traktie geregeld. Namelijk bananenflap. Een stukje bladerdeeg

met bakbanaan erin en het was heerlijk ! Halverwege stopt de

trein ook voor een minuut of tien bij een tussenliggend station

en Sam had ons een paar dagen geleden al gevraagd alle

bad en toiletspullen uit de hotels te bewaren als je ze niet

gebruikte. Zodra de trein stilstaat komen moeders, kinderen

en oma's dan ook bedelen bij de ingang en dan is het de

bedoeling dat je ze deze spulletjes geeft. Ontzettend leuk om

te doen en de lokale bevolking die mee resit waardeert het ook

want ze spreken je aan dat het zo goed is wat je doet. Overigens

slaat het op een gegeven moment wel door want dan beginnen

ze om geld te bedelen en dat is niet de bedoeling.

De treinreis duurde 3 uur en dan krijg je ook nog lunch geserveerd.

Echt makkelijk eten is het niet met een bordje op schoot,

maar leuk is het wel. Ik heb alleen niet alles op want had er een

ei bij zitten dat gewoon zwart was van binnen en er dreef wat zwoert

van het vet rond op mijn bord.

Om half twaalf kwamen we uit de trein en stond onze bus al

klaar voor vertrek. Deze was gisteravond al vooruit vertrokken met

de koffers. Eenmaal in de bus komend was deze leuk versierd

met slingers en balonnen voor de jarige ! Heel leuk gedaan. Het

beloofde wel een beste rit te worden aangezien we berg op moesten

en je dan niet snel vooruit komt. Zo werd het dan ook een busreis

van drie uur naar Pandaran. Eenmaal in Pandaran is het nog een

20 kilometer naar de Green Canyon waar we naartoe zouden gaan

maar dit duurde ook nog dik een uur omdat zoals eerder vermeld

Pandaran het dorp is wat het hardst is getroffen door de tsunami.

De wegen zitten vol met gaten en brokken dat puin heeft veroorzaakt

wat met de tsunami is meegesleurd. Daarom is het niet mogelijk

hard door te rijden en wordt het een lange, moeizame rit.

Overigens is Pandaran heel indrukwekkend om te zien. Overal staan

inmiddels borden die verwijzen naar een vluchtroute als er wederom

een tsunami komt, en het is geen toeristische plek meer. Het lijkt

eerder een spookdorp. Overal staan nog cementen funderingen van

huizen die ooit waren maar door de vloedgolf zijn verwoest. Ook is

er een massabegraafplaats waar de slachtoffers liggen maar deze gaan

we morgen per fiest bezoeken. Eigenlijk zie je nog steeds overal de

ellende die deze natuurramp heeft aangebracht en het doet wel wat met je.

Je rijdt langs de zee waar de golven op het strand beuken en je kan

je eigen niet voorstellen dat daar nog zo kort geleden 6 meter hoog

water heeft gestaan. Morgen op de fietstocht gaan we er uitgebreidt

aandacht aan besteden, dus morgen meer.

Om half vier waren we dan eindelijk bij de Green Canyon en het is

een natuurgebied waar de grootste rivier op Java doorheen loopt. De

bedoeling was om deze in een bootje af te varen naar de Canyon waar

de watervallen naar beneden vallen. Nu kan ik al melden dat het best

lastig is om in zo'n bootje te komen en als je zit, blijf dan zitten. We

gingen met drie bootjes en eenmaal varend was het wel echt geweldig !

Er verschijnt zo een mooie natuur om je heen en het water is zo helder

dat je je eigen in de hemel waant. Op de kant liggen watersalamanders,

in de bomen zitten apel en ijsvogeltjes vliegen om je heen. Je komt

door een soort open grot met enorme stukken steen en als je na een

halfuur varen in de Canyon ben is het zo mooi om te zien dat je je

blik er niet meer af wendt. Overigens omdat een Brit de waterval heeft

ontdekt heeft het een engelse naam, maar de Javanen noemen hem

zelf de brug van de aarde. Deze naam omdat de stalactieten van de

grot een brug vormen over de waterval.

Overigens worden we vandaag en morgen door een andere gids geleidt

waarom je nog weleens dubbel kan liggen vanwege zijn Nederlandse

uitspraak.

Daarna vaar je dezelfde route weer terug en komt je uiteindelijk weer

in de aanmeerplek aan. Daarna deed Sam het voorstel om

kokosnotensap te gaan drinken en dat wilden we natuurlijk allemaal

wel proberen. En zo wordt er voor je neus een verse kokosnoot open

gehakt en kan je lekker met een rietje drinken. Er zit enkel bijna

wel 2 liter sap in waardoor het veel te veel was om op te drinken.

Maar wel erg leuk om te proberen.

Inmiddels was het tegen vijfen en werd het tijd om naar het hotel

in Pandaran te gaan waar we nu twee nachten verblijven. Dit was die

hele verbrijzelde tsunami route weer terug rijden en dus werd

het nog een slopende rit. Aangezien mijn buikkrampen vandaag

helaas niet over zijn was het best even afzien, maar gelukkig ben ik

nu op de hotelkamer en heb ik alle benodigde medicijnen bij de hand

om dat allemaal onder controle te krijgen. Het is een wat ouder hotel

maar het barst hier van de tjiktaks. Kleine salamandertjes die over

het plafond lopen. Heel grappig om te zien.

Vanavond gaan we met z'n allen in een visrestaurant hier in de buurt

eten waar je eerst zelf je nog levende vis uit kiest en die wordt

vervolgens bereid voor je. Het gaat zo, je komt aan en kiest de vis die

je wilt uit een koelbox. Deze wordt voor je bereidt en dat krijg je te eten.

Was ontzettend lekker en heel vers en tot slot hebben we voor Peggy

Nog een verjaardagstaart geregeld met een flesje wijn. Ontzettend

Leuk en de sfeer zat er goed in. Ook nog even op het strand een

Drankje gedaan en nu even aan het internetten.

Morgenochtend hebben we een fietstocht door het dorp en een lunch,

en dan morgenmiddag hebben we de hele middag vrij. Dan kunnen

we lekker in de zon liggen op het strand en zwemmen in de zee. Heb

er nu al zin in.

En nog even een correctie, ik schrijf over de plaats pandaran maar dat moet zijn pandangaran !